The past few months without flying I personally experienced as quite hard, also because I wasn’t able to do what I love so much and I can say that this was the case for many people. I decided to focus as much as possible on things that I could still do that make me happy and to try to have cautious hope, happiness is also very much in the little things in life. After all, my biggest nightmare was and still is to hand in my wings and during those 3 months on the ground that often haunted me, because this is a completely unknown and uncertain situation for everyone in the world. But the best thing to do is to hold onto trust!
Fortunately, my colleagues and I are fully enjoying the fact that we are back on board again and welcome passengers with our big smile under our masks. I want to hug so many people but unfortunately that’s not possible due to the global rules. It is really bizarre how the world was turned upside down so quickly. How one moment I was getting ready to become an assistant purser (CA2), I was considering another base and I could fly almost all year round with my permanent contract, the whole world turned upside down with our airplanes being on the ground for around 11 weeks (and rtm/ein 13 weeks), not knowing where it would go to in the world. But I am happy to be back in the skies again, I feel very lucky and thankful to be able to do what I like.
In this blog post I have my latest photos from before the freeze that are not in my other posts, where you see how nice my profession is. Let’s hope it will be back soon as it was before the crisis.
De afgelopen maanden zonder vliegen vond ik persoonlijk lastig, o.a omdat ik niet kon doen wat ik zo leuk vind, en ik kan vertellen dat dit voor heel veel mensen het geval is/was. Ik besloot me zoveel mogelijk te richten op dingen die ik nog wel kon doen die mij gelukkig maken en om te proberen voorzichtige hoop te hebben, geluk zit hem ook heel erg in de kleine dingen in het leven. Mijn grootste nachtmerrie was en is immers om mijn vleugels te moeten inleveren en tijdens die ruim 3 maanden op de grond spookte dat vaak door mij heen, omdat dit een compleet onbekende en onzekere situatie is voor iedereen in de wereld. Maar vertrouwen hebben is het belangrijkste dat we kunnen doen!
Gelukkig ben ik inmiddels weer samen met mijn collega’s volop aan het genieten van het feit dat we weer aan boord staan en passagiers met onze brede lach onder onze maskers mogen verwelkomen. Ik wil zoveel mensen knuffelen maar helaas kan dat niet door de wereldwijde regels. Het is echt bizar hoe de wereld zo snel op zijn kop stond. Hoe ik het ene moment in de startblokken stond om assistent purser (CA2) te worden, een andere base aan het overwegen was en met mijn vaste contract bijna het hele jaar door kon vliegen, stond ik op een ander moment met ons complete korps zo’n 11 weken op de grond (en rtm/ein 13 weken), niet wetende waar het er in de wereld naar toe zou gaan. Maar inmiddels ben ik weer terug en dat is ontzettend fijn, ik voel me dankbaar en gelukkig te mogen doen wat me zo blij maakt.
In deze blogpost heb ik mijn laatste foto’s van vóór de freeze staan die niet in mijn andere posts te zien zijn waar je ziet hoe leuk mijn beroep is. Laten we hopen dat het snel weer zoals voor de crisis.
Leuke blog mandy. En wat leuk om Over je plannen te lezen. Laten we inderdaad hopen dat het snel weer wirdt zoals het was. Groe en liefs
Super leuk!!! En prachtige foto’s ook.
Liefs Stessonline