Colombia travel diary | Back to Medellín

Hi allemaal, welkom terug bij een nieuwe reisblog!
Dit keer neem ik jullie mee naar Colombia in april. De reis is alweer zes maanden geleden, maar ik vond dat het hoog tijd was om deze herinnering te delen. Het was mijn tweede keer in Colombia, een land dat me nog steeds enorm aantrekt. In 2022 maakte ik hier een van mijn allerleukste solo-reizen ooit, en sindsdien wist ik dat ik ooit zou terugkeren.

De keuze voor Medellín was heel spontaan. Oorspronkelijk zou ik naar Guatemala gaan, maar door de Holy Week ging dat plan niet door. Met drie weken vakantie besloot ik last minute een crew ticket te gebruiken — en pas één dag van tevoren alles te plannen. Mijn plan: Medellín, en daarna weer terug naar Tulum (waarover ik al eerder een post schreef).

De reis begon vroeg op Schiphol. Het was drukker dan verwacht, maar ik had geluk — ik kreeg een jumpseat bij KLM, wat ideaal is aangezien veel Europese vluchten volgeboekt zijn. Samen met een collega van Iberia mocht ik uiteindelijk op de crew seats achterin plaatsnemen. De crew was geweldig, en het voelde extra bijzonder omdat het nog steeds mijn droom is om ooit voor KLM te vliegen.

In Madrid werd het spannend. Ik haalde mijn bagage op en moest opnieuw inchecken voor Air Europa richting Medellín. Een superlieve collega van Iberia hielp me met alles, van de check-in tot de gate. De grondstaf deed nog een grapje — al kwam ik daar pas achteraf achter. Ze zeiden dat de vlucht vol zat en lieten me tot het laatste moment in spanning, om me toen opeens tóch een ticket te geven. Een emotioneel grapje, maar achteraf kon ik er alleen maar om lachen. Zelfs de cockpit- en cabinecrew zeiden dat ik anders gewoon op de jumpseats mocht.

De vlucht was geweldig: zo’n gezellige crew, en het bevestigde weer waarom ik Spaanse crew altijd een feestje vind om mee te vliegen. Ik hoop dan ook ooit in Spanje te wonen — dat warme, enthousiaste temperament past gewoon bij me.

Aan boord leerde ik twee Spaanse dames van de grondstaf kennen, met wie ik meteen een klik had. We deelden zelfs een taxi in Medellín — superlief, en het scheelde ook nog eens flink in de kosten. Terwijl we de stad inreden, keek ik uit over de bergen vol lichtjes. Dat uitzicht blijft magisch, net als tijdens mijn eerste reis in 2022.

Eenmaal aangekomen checkte ik in bij Viajero Hostel, een prachtig en gezellig hostel op loopafstand van Mamacita, mijn favoriete plekje om te eten. Het eten is heerlijk en betaalbaar (al zijn de prijzen sinds 2022 wel flink gestegen — de inflatie spaart helaas niemand).

De volgende ochtend begon rustig in Medellín. Na mijn ontbijtje bij Hija Mija – een gezellig plekje waar ik in 2022 ook al eens was geweest – leerde ik via een Nederlandse reisgroepsapp twee meiden kennen, onder wie Kristel, die ik meteen super aardig vond. Toevallig kende zij ook iemand die ik ken, wat het gesprek nog leuker maakte.

We spraken af om samen door El Poblado te wandelen, een van de leukste wijken van de stad. We verkenden de straatjes, praatten over reizen en besloten spontaan om later die dag naar Comuna 13 te gaan – een van de bekendste bezienswaardigheden van Medellín.

Comuna 13 was ooit een van de gevaarlijkste buurten van de stad, maar is inmiddels uitgegroeid tot een levendige plek vol street art, muziek en lokale ondernemingen. In vergelijking met 2022 zag ik hoe het toerisme hier de afgelopen drie jaar nog verder is toegenomen – overal nieuwe winkeltjes, eettentjes en tours.

We proefden verschillende Colombiaanse snacks, luisterden naar straatmuzikanten en gingen zelfs even bij locals thuis langs. Op een gegeven moment werd ik zelfs door een dansgroep op straat meegetrokken om mee te dansen — en dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. 💃 De energie, de muziek en de passie van de lokale dansers waren zó aanstekelijk; het voelde even alsof ik helemaal onderdeel was van hun wereld.

Dat bezoek aan Comuna 13 was niet alleen kleurrijk, maar ook confronterend – sommige verhalen over de duistere kant van Medellín raakten me diep. Het herinnert je eraan hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn, zelfs met heel weinig.

Na de tour keerde ik terug naar het hostel, waar ik nog wat heb nagepraat met andere reizigers.

De volgende ochtend begon met een uitgebreid ontbijtje bij Nairobi Café, een gezellig plekje vlak om de hoek van mijn hostel. Ik zat er in mijn eentje – iets wat veel mensen misschien ongemakkelijk vinden, maar ik vind het juist heerlijk. Er zit iets rustgevends in de stilte van de ochtend: rustig opstarten met een cappuccino en de stad zien ontwaken.

Niet veel later ontmoette ik via mijn hostel twee reizigers: een jongen uit Mexico en een uit Engeland, die allebei in de Verenigde Staten wonen. We besloten spontaan samen op pad te gaan, dronken iets in het centrum van Medellín en belandden daarna bij Pergamino, een van de populairste koffietentjes van de stad. De sfeer was ontspannen, de koffie geweldig, en het gezelschap gezellig — precies zoals ik het graag heb.

Aan het einde van de middag raakte ik in het hostel aan de praat met een paar Nederlandse jongens. Ze vroegen of ik met hen mee wilde, want niemand had nog gegeten. We besloten samen Mexicaanse taco’s te gaan eten, en daarna naar Provenza te gaan — dé levendige wijk vol barretjes en muziek. De avond was echt hilarisch; we struinden wat leuke plekjes af, dronken iets, en genoten van de bruisende sfeer van Medellín.

Uiteindelijk ging ik iets eerder terug naar het hostel, omdat ik graag op tijd wilde slapen. Maar het was echt een heerlijke dag — eentje die begon rustig en eindigde met precies de juiste dosis spontaniteit en gezelligheid.

Vandaag begon wat rustiger, en eigenlijk viel me dat tijdens de hele reis al op: Medellín was deze keer opvallend stil. Zelfs in El Poblado, normaal zo levendig, hing er een serene sfeer. Dat kwam natuurlijk door Pasen en de Heilige Week – veel locals waren de stad uit of bij familie. En eerlijk gezegd miste ik het bruisende Medellín dat ik van mijn vorige reis kende: de drukte, de vrolijke gesprekken, de muziek op straat. Het voelde vreemd om de stad zo leeg te zien, maar het gaf me ook ruimte om alles in een rustiger tempo te beleven.

Voor vandaag had ik iets op mijn bucketlist gepland staan: paragliden boven Medellín. Iets wat ik tijdens mijn vorige reis niet kon doen door het slechte weer. Deze keer had ik het via Airbnb Experiences geboekt – zo’n €70 – en ik kon niet wachten. Ik werd opgehaald bij mijn hostel in Poblado, samen met een Mexicaanse jongen die dezelfde tour had geboekt.

Na een rit door de bergen kwamen we aan in San Félix, een gebied dat hoger in de heuvels ligt. De route ernaartoe was prachtig, al reden we ook door een paar buurten waarvan de chauffeur lachend zei: “Hier wil je liever niet stoppen.” Colombia voelt over het algemeen veilig aan, maar zoals in elk land zijn er plekken waar je beter niet kunt komen.

Boven in San Félix was het uitzicht adembenemend. Zweven boven Medellín, de stad onder me zien verdwijnen tussen de wolken – dat moment vergeet ik nooit meer. Door de lichte mist was het uitzicht niet helemaal helder, maar het gevoel van vrijheid maakte alles goed. We sloten af met een eenvoudig ontbijt van eitjes en warme chocolademelk, met uitzicht over de bergen. Zulke momenten – stil, klein en vol besef – zijn precies waarom ik van reizen hou.

Terug in de stad sprak ik af met Alejo, een oude Colombiaanse reisvriend die ik twee jaar geleden ontmoette op het Rosario-eiland bij Secreto Hostel. Hij nam me mee uit eten bij The Alchemist, een populaire plek in Medellín. Het was superleuk om bij te praten en herinneringen op te halen aan die vorige reis – een van mijn allermooiste tot nu toe. De warmte van de mensen, de natuur, de energie van het land… Colombia blijft voor mij iets magisch houden. 💛

Daarna keerde ik tevreden terug naar mijn hostel en ging vroeg slapen – voldaan, met het gevoel dat ik iets van mijn bucketlist had mogen afvinken.

De laatste volle dag in Medellín begon met een rustig ontbijtje samen met mijn superlieve kamergenoot Patricia uit Porto, Portugal. Het was zo leuk om iemand te ontmoeten die uit een van mijn lievelingssteden komt. Samen met haar en mijn andere kamergenootjes Frankie en Charlie uit Engeland voelde het echt alsof ik in een klein vriendinnenhuis woonde.

Wat ik zó bijzonder vind aan vrouwenkamers in hostels, is hoe snel je je verbonden voelt. Je deelt letterlijk een persoonlijke ruimte, vertrouwt elkaar met je veiligheid en daardoor ontstaan al gauw gesprekken die veel dieper gaan dan je ooit had verwacht. Er is iets heel zachts en krachtigs aan onder vrouwen reizen — het gevoel dat je elkaar begrijpt, ook zonder woorden. Mensen hebben soms vooroordelen over hostels, maar eerlijk: het is helemaal niet zo vies, eng of raar als vaak gedacht wordt. Juist daar heb ik de mooiste vriendschappen uit mijn reizen aan overgehouden.

Na het ontbijt deed ik het rustig aan, pakte wat in en sloot me aan bij een groepje van het hostel. Ze gingen lunchen (ik had net gegeten), dus ik schoof gewoon gezellig aan. Onder het kletsen — ook met een paar Nederlanders — regelde ik spontaan nog een collab in Tulum, waar ik de volgende dag naartoe zou vliegen. Het voelde als meant to be: die kleine toevalligheden die reizen zo bijzonder maken.

Later die middag ging ik met Frankie en Charlie op pad. We namen de metro van Medellín, die bekendstaat als veilig, schoon en goed georganiseerd — en dat kan ik alleen maar beamen. Helaas kregen we onderweg een nare ervaring: een jongen bleef ons volgen. In eerste instantie dacht ik dat ik me vergiste, omdat ik gewend ben ongewenste blikken te negeren, maar toen hij ons meerdere keren achterna kwam, werd het duidelijk dat het serieus was.

We wisselden van kant in het station, renden zelfs een paar keer weg, maar hij bleef achter ons aan. De meiden waren bang, en ik besloot de jongen te filmen en hem strak aan te kijken, terwijl we snel de trein insprongen. Bij de volgende halte stapten we uit — precies op tijd om twee jongens van ons hostel tegen te komen. Wat een opluchting. Ze liepen met ons mee terug naar het hostel, en ik voelde echt dankbaarheid.

En om het duidelijk te zeggen: wat ons is overkomen, had overal kunnen gebeuren. Het zegt niets over Colombia of de mensen daar. Ik vind het juist een prachtig land met warme, oprechte en gastvrije mensen. Van alle plekken waar ik ben geweest, behoort Colombia nog steeds tot de landen die het diepst in mijn hart zitten.

Die avond bleven we vooral in het hostel, zaten samen op het dakterras van Viajero en aten later nog Mexicaans met z’n allen. Het was de perfecte, rustige afsluiter van een indrukwekkende dag — en van mijn tijd in Medellín. Terwijl ik mijn koffer inpakte voor mijn vlucht naar Mexico, voelde ik me voldaan, dankbaar en ontroerd. Medellín was deze keer stiller, maar nog steeds vol warmte, menselijkheid en onvergetelijke ontmoetingen. 💛

Vroeg in de ochtend, na in gedag zei tegen het super lieve personeel van Viajero, kijk ik terug naar weer een leuke reis in Colombia, een van mijn lievelingsbestemmingen in de wereld.

Mijn persoonlijke tips voor Medellín

Blijf in El Poblado (of Provenza & Manilla) – Een levendige, veilige en sfeervolle wijk vol cafés, restaurants en barretjes. De ideale uitvalsbasis om de stad te verkennen.

Drink koffie bij Pergamino – Eén van de beste koffieplekken in Medellín, met een ontspannen sfeer en uitstekende kwaliteit.

Bezoek Comuna 13 met een lokale gids – Ooit een van de gevaarlijkste buurten van de stad, nu een kleurrijk kunstwerk vol street art, muziek en inspirerende verhalen.

Ga paragliden in San Félix – Een unieke ervaring die je Medellín vanuit een heel ander perspectief laat zien.

Verblijf in een vrouwenkamer in een hostel – Hostels zijn lang niet zo chaotisch of onhygiënisch als vaak wordt gedacht. In vrouwenkamers ontstaan juist de mooiste gesprekken en vriendschappen, omdat je elkaar vertrouwt en dezelfde reisenergie deelt.

Wees alert, maar niet bang – Wat ons in de metro overkwam, had overal kunnen gebeuren. Over het algemeen zijn Colombianen ongelooflijk warm, vriendelijk en behulpzaam.

Geniet van het tempo van de stad – Medellín heeft een unieke balans tussen rust en levendigheid. Neem de tijd om de sfeer, de muziek en de warmte van de mensen echt te voelen.

Slot
Medellín is geen stad die je alleen bezoekt; het is een stad die je voelt. Een plek die je leert vertragen, verbinden en waarderen wat er echt toe doet – van een goed gesprek tot een spontaan dansmoment in de straat.