Mexico travel diary | 6th (Partial) Solo trip of 3 weeks to Mexico – part 1

Hola allemaal! Dit is alweer mijn zesde soloreis naar Mexico, en nog steeds raakt dit land me op een manier die moeilijk te omschrijven is. De eerste keer dat ik hier kwam in 2022, werd ik op slag verliefd. Sindsdien ben ik keer op keer teruggekomen, en nu sta ik weer aan het begin van een nieuw Mexicaans avontuur! De laatste keer dat ik voor zo’n lange periode hier was, was in 2022. Toen bleef ik ruim 3,5 weken, maar met een andere reden: ik was toen een poosje samen met iemand die hier woont en ik hier aan het einde van mijn eerste reis had leren kennen. Vanaf dat moment veranderde alles. Mijn volgende trips waren solo, maar nooit écht alleen, want door de jaren heen heb ik hier geweldige vrienden gemaakt. En zelfs na zes bezoeken voelt dit land nog steeds magisch.

Mijn trip begon met een KLM-vlucht als IPB (Indien Plaats Beschikbaar-ticket voor cabinepersoneel). De crew was superleuk en vroeg me of ik met hen mee wilde eten, maar ik besloot om direct door te reizen naar Tulum.

Op het vliegveld kocht ik een ADO-busticket (mijn go-to manier van reizen in Yucatán) voor ongeveer 20 euro en na een rit van twee uur arriveerde ik in Tulum. Daar checkte ik in bij Mayan Monkey, hetzelfde hostel waar ik tijdens mijn eerste soloreis verbleef. Ik wilde het nog één keer ervaren, omdat mijn allereerste trip naar Mexico hier een geweldige herinnering heeft achtergelaten.

Al snel leerde ik in mijn female dorm twee leuke meiden kennen: de Duitse Katrin en de Tsjechische Hana. We klikten meteen en maakten plannen om de volgende dag samen op pad te gaan.

Later die avond wilde Katrin de stad nog even verkennen en andere hostels bekijken voor een langer verblijf, dus we wandelden samen door het centrum. Toevallig kwamen we langs Meteora, een plek waar ik al meerdere keren heb verbleven en waar ik door de jaren heen verschillende samenwerkingen mee heb gehad. Omdat ik het goed ken en er altijd goede ervaringen heb gehad, besloot ik haar mee naar binnen te nemen. Ik vroeg het personeel of ik haar een rondleiding mocht geven en zag voor het eerst de eigenaar, die direct enthousiast was. Hij gaf Katrin zelf een uitgebreide rondleiding en waardeerde mijn eerdere samenwerkingen enorm. Bij het afscheid nodigde hij me uit om, zodra ik terug zou zijn van mijn andere bestemmingen, samen koffie te drinken en bij te praten – vooral omdat we elkaar nooit eerder hadden ontmoet in persoon. Daar zei ik natuurlijk ja op.

De volgende ochtend huurden we fietsen bij een plek genaamd ‘Cacun’ voor ongeveer 160 pesos, en vertrokken met z’n drieën richting Pancho Villa, een van mijn favoriete spots aan de public beach-kant van Tulum. Als je hier naartoe wilt, houd er dan rekening mee dat de entreeprijzen enorm variëren: eerst was het gratis, toen 62 pesos, en op het moment dat ik dit schrijf, is het gestegen naar 200 pesos (!).

We genoten van het Playa Maya strand, maakten wat foto’s en bestelden de heerlijke nacho’s die ze hier serveren – dikke tip. Rond de middag kreeg ik een belletje van mijn vriendin Cyni, die toevallig al vroeg vrij was. We spraken af om vroeg te gaan eten bij ons vaste plekje in downtown: La Negra Tomasa. Dit is zonder twijfel een van de plekken waar ik het vaakst heb gegeten in Tulum – goed Mexicaans eten, topkwaliteit en betaalbaar. Ik was zo blij om Cyni weer te zien, want ze is echt een van mijn beste vriendinnen en een van mijn hoofd redenen waarom ik telkens terug naar Tulum ga. Cyni en ik leerde elkaar in Mayan Monkey kennen als solo reizigers tijdens mijn eerste trip naar Mexico in mei 2022, en we zijn sinds dien sterk bevriend geraakt.

Mijn laatste dag in Tulum brak aan. Cyni stelde voor om naar Cenote Vesica te gaan, omdat haar vriend Leon daar die dag zou draaien. Deze plek stond al superlang op mijn lijstje. Vesica is een cenote club met een minimum spend van zo’n 45 euro (1000 pesos). Gelukkig hoefden wij dat niet te betalen, omdat veel van Cyni’s vrienden (en inmiddels ook die van mij) hier regelmatig als DJ draaien.

Wat een plek. We zwommen in de cenote (die hier trouwens echt is), ontspanden en lunchten heerlijk. Omdat ik later die dag door zou reizen naar Bacalar, had ik mijn bagage al meegenomen. Rond 17:00 uur vertrok mijn ADO-bus richting Bacalar, een rit van ongeveer drie uur. Tip: boek je ticket online van tevoren, dan hoef je niet in die ellenlange rijen te staan op het busstation.

In de bus raakte ik aan de praat met Richard uit Australië, die tussen twee banen in zat en op een lange reis was. We kletsten drie uur lang non-stop, want tussen Tulum en Bacalar heb je soms minutenlang geen telefoonverbinding – dus een goed gesprek is een must. Toevallig verbleven we in hetzelfde hostel: Hostel Che. Bij aankomst verzamelden we ons met een groepje anderen die we onderweg hadden ontmoet, en omdat ik de weg nog wist van twee jaar terug, leidde ik de groep naar het hostel.

Na het inchecken had ik nog maar één doel: Mr. Taco. Richard en ik besloten er samen te gaan eten. Mr. Taco is super laag geprijst en het eten is enorm snel en heerlijk. Ik raad je ook van harte de passievruchtjuice aan! Inmiddels is er een extra vestiging op loopafstand van Hostel Che, dus je hoeft niet meer helemaal naar het centrum te lopen om hier te genieten van de beste taco’s van Bacalar.

Vandaag stond mijn eerste volle dag terug in Bacalar op de planning, en wat keek ik hiernaar uit! Na twee jaar terug te zijn, voelde het bijna alsof deze plek me riep – ik had Bacalar meerdere keren in mijn dromen gezien en op social media kwamen er steeds meer nieuwe, leuke plekken voorbij.

De dag begon goed met een ontbijtje bij El Mahati, een tip van een vriendin die hier eerder was geweest. Een sfeervol plekje met een fijne vibe, zeker een aanrader!

In de middag had ik een samenwerking met Boho Boats, van dezelfde eigenaar als Casa Balam, waar ik later tijdens deze reis ook een samenwerking mee heb in een ander deel van Yucatán. Rodrigo, de eigenaar, had me uitgenodigd voor deze collab, en wat een topidee was dat. Een boottour op het magische meer van Bacalar is echt een must.

De boot zelf was prachtig, volledig in boho-stijl, perfect voor foto’s. Rodrigo kent de omgeving door en door en nam me mee langs de mooiste plekken van het meer. Het meer van Bacalar wordt ook wel ‘het meer van de 7 kleuren’ genoemd, vanwege de onderwatercenotes en verschillende dieptes, waardoor het water van azuurblauw tot diepblauw kleurt. Kleine tip: op woensdagen is het meer gesloten om de biosfeer te laten herstellen.

De tour was heerlijk ontspannen, met drankjes, muziek en wijn aan boord. Maar het allerleukste? De verbaasde blikken van mensen op andere boten toen ik daar in mijn eentje langsdreef op deze luxe boho-boot. Het voelde echt als een privilege! En om het af te maken: de zonsondergang op het water was simpelweg adembenemend.

Dag drie in Bacalar begon met een gezellig ontbijt met mijn Spaanse kamergenoot. We aten bij Ixchel, een superleuk ontbijtcafé met prachtig servies en ontzettend vriendelijk personeel. Echt een fijne plek om de dag te beginnen!

Later ging ik samen met een groepje uit ons hostel naar het meer, dat op loopafstand lag. We zwommen en genoten van de zon. Hoewel het meer op woensdagen officieel ‘gesloten’ is voor boten om de biosfeer te laten herstellen, is zwemmen gelukkig wel toegestaan.

In de middag ging ik samen met een van de mensen uit het hostel lunchen bij Ajal, een plek in het centrum van Bacalar die ik absoluut kan aanraden. Ik bestelde een shrimp burrito en een energy-boost juice, en beide waren heerlijk. Als je een fijne lunchspot zoekt, is dit echt een aanrader!

’s Avonds ging ik – net als vrijwel iedereen in Bacalar – naar Yak Lake House, waar op woensdag een leuk feest wordt georganiseerd. Grappig genoeg kwam ik daar nog een KLM-collega tegen die ook door Mexico aan het reizen was en toevallig naast me zat op de vlucht. Als je op een woensdag in Bacalar bent, is Yak Lake House zeker een bezoekje waard!

Mijn laatste dag in Bacalar was aangebroken. Vandaag zou ik vertrekken naar Mahahual, waar mijn samenwerking met Casa Balam zou beginnen. In mijn volgende post vertel ik daar uitgebreid over, maar eerst: de reis ernaartoe. Ik moet toegeven dat ik een beetje nerveus was. Niet alleen was ik nog nooit in Costa Maya / Mahahual geweest, maar het hotel lag ook nog eens 45 minuten verder dan Mahahual, diep in de jungle zonder telefoonverbinding. Spannend, maar tegelijk een ongelooflijk gave ervaring.

Gelukkig is er een vaste busverbinding tussen Mahahual en Bacalar, dus het is een vrij toegankelijke bestemming. Toch, als je naar meer afgelegen plekken reist in Mexico, is het slim om vooraf informatie in te winnen bij mensen die het gebied kennen en je locatie te delen. Ik had contact met een vrouw uit Bacalar via de ‘Dutchies in Mexico’ groepsapp (tip!), en zij gaf me een belangrijke waarschuwing: tussen Limone en Mahahual heb je tientallen kilometers geen telefoonverbinding. Ze bood aan om mijn live locatie te volgen, wat me een extra gevoel van veiligheid gaf.

Toevallig waren er ook een paar meiden van Hostel Che die die dag een dagtrip naar Mahahual maakten, en zij boden aan om op de hoogte te blijven van mijn whereabouts. Het voelde goed om te weten dat meerdere mensen wisten waar ik was.

Hoewel ik Rodrigo, de eigenaar van Casa Balam, al kende en hem vertrouwde, bleef ik me bewust van het feit dat ik als vrouw alleen naar een onbekend gebied ging, volledig afhankelijk van iemand die ik nog niet lang kende. Mexico voelt voor mij veilig met de juiste voorzorgsmaatregelen, maar zoals in elk land is het belangrijk je gezonde verstand te gebruiken. Risico’s maken het leven avontuurlijk, maar intuïtie is net zo belangrijk.

De dag begon met een laatste ontbijtje in Hostel Che, gevolgd door een snelle pindakaas-smoothie bij een tentje naast het gebouw. Daarna lunchte ik bij Mi Burrito, een burrito-spot die ik absoluut aanraad. De eigenaar herkende me zelfs nog van twee jaar geleden! Tip: bestel hier zeker de shrimp burrito.

Terwijl ik genoot van mijn laatste uurtjes in Bacalar, kwamen Katrin en Hana net aan, samen met hun nieuwe Amerikaanse vriend. Ze wilden nog even bijkletsen en afscheid van me nemen voordat ik vertrok.

Niet veel later arriveerde Rodrigo om me op te halen. Inmiddels, nu ik deze tekst schrijf ná mijn reis, kan ik zeggen dat hij een betrouwbare en nieuwe vriend (vriendschappelijk) is geworden. Super attent dat hij me zelf naar Casa Balam reed, zodat ik geen openbaar vervoer of taxi hoefde te regelen.

De rit naar Mahahual duurde ongeveer vijf kwartier. Onderweg stopten we bij lokale winkeltjes, waar Rodrigo wat boodschappen deed, en hij gaf me meteen een rondleiding door Mahahual. Hij stelde me voor aan een Amerikaanse vriend van hem, die een hotel bezit en een Thanksgiving-barbecue aan het voorbereiden was. We schoven aan en aten gezellig mee.

Mahahual bleek een fantastische bestemming. Als je een auto hebt en Yucatán verder wilt ontdekken, raad ik het echt aan! Op sommige momenten deed het me zelfs denken aan Holbox.

Toen het donker werd, vertrokken we naar het hotel, diep de jungle in. De tocht was een avontuur op zich. Het voelde zowel spannend als magisch om zo ver van de bewoonde wereld te zijn. Maar eenmaal aangekomen was er gelukkig goed internet, waardoor ik het thuisfront gerust kon stellen.

En het allermooiste? De sterrenhemel vanaf het hotel strand. Nog nooit heb ik de nacht zo helder gezien als hier, midden in de jungle. Ontroerend mooi.

Mijn tijd in Bacalar en de reis naar Mahahual waren een perfecte combinatie van ontspanning, avontuur en een vleugje spanning. Van heerlijke ontbijtjes en gezellige ontmoetingen tot een bijzondere boottocht en een rit diep de jungle in—elke ervaring maakte deze reis uniek. Ondanks de spanning van het onbekende, bleek dit avontuur een van de mooiste tot nu toe.

Dank jullie wel voor het lezen van mijn blog! Ik hoop dat mijn ervaringen en tips je inspireren voor je eigen reis. In mijn volgende post neem ik jullie mee naar mijn verblijf in Mahahual en mijn samenwerking met Casa Balam. Tot de volgende keer!